Corona docenten
‘Wat doe jij eigenlijk?’ Ik ben leraar! Ik ben leraar, maar daarnaast ook grote zus, raadgever, coach, mentor, vriendin, verzorgende, politieagent, bemiddelaar, motivator, inspirator en mama.
En al die andere rollen zijn nu nóg meer nodig, dan voor corona. En dat is niet makkelijk. Sterker nog, dat vraagt enorm veel van ons.
Ik ben trots! Trots op alle docenten!
Geïnspireerd op de ode van Peter Heerschop: https://www.youtube.com/watch?v=PoX1nuow7ZU
Trots
Binnen twee weken hebben alle docenten in februari 2019 hun hele lesprogramma om moeten gooien naar online lessen. Zonder een idee te hebben hoe dat precies werkte en voor hoe lang dit zou zijn, is iedereen aan de slag gegaan om het onderwijs zo goed mogelijk in te richten voor hun leerlingen/studenten. Alles werd uit de kast getrokken om dit zo goed mogelijk te doen.
Hierna hebben we 2 jaar lang geen maand achter elkaar ‘normaal’ les kunnen geven. Online les, live les, een halve klas, zieke collega’s, een continu wisselend rooster en hierdoor achterlopen in de lesstof. Leerlingen/studenten die steeds meer afgeleid zijn, motivatie verliezen, concentratie verliezen, mentaal niet goed in hun vel zitten, onrustig zijn, niet op komen dagen, niet luisteren, of juist extra uitleg en bijles vragen, of willen praten, huilen en boos zijn. Leerlingen/studenten die door de lockdown in een moeilijke thuissituatie terecht zijn gekomen, vereenzamen, gefrustreerd zijn, of zich niet gehoord en gezien voelen. Leerlingen/studenten die het niet meer gewend zijn om zich te focussen op een uitleg, of heel hard moeten werken, leren en concentreren. Leerlingen/studenten die blij zijn dat ze elkaar eindelijk weer zien, veel bij te kletsen hebben, veel sociale momenten in te halen hebben en enorm genieten van elkaar. Een compleet andere doelgroep met een andere achtergrond en andere bijbehorende problematieken dan we gewend zijn.
En dan moeten we dit óok nog eens allemaal bijhouden, met elke student een persoonlijk gesprek voeren, met ouders en deze uitgebreid registreren. Vaak is dat niet even 1 gesprek, maar zit er een heel traject aan vast, soms zelfs in samenwerking met iemand vanuit het zorgteam.
En daar staan wij dan de hele dag voor. Dat wat wij al jaren doen en wat al jaren werkt, werkt nu ineens niet meer. De truucjes om een klas stil te krijgen, komen nu niet over. De tactiek om iets op een bepaalde manier uit te leggen, beklijft ineens niet meer. En toch blijven we het proberen en gaan wij door, ook al zijn we moe, zijn we onzeker en gaat niet alles goed.
Mijn tips voor jou
- Als iets niet werkt, doe dan wat anders! Als iets wel werkt, doe er dan meer van!
- Zeg eens nee! De leerlingen/studenten hebben prioriteit, de rest kan wel even wachten
- Probeer met de leerlingen/studenten en je collega’s in gesprek te gaan en samen te bedenken hoe je het aan gaat pakken.
- Accepteer dat de dingen anders gaan dan je gewend bent en het dus niet altijd goed gaat.
- Ben kwetsbaar, geef het aan, ook naar je leerlingen/studenten
- Evalueer je lessen en stel deze bij.
- Neem kleine stapjes, maak deze zichtbaar en ben positief.
- Luister je leerlingen/studenten, heb begrip en help ze waar je kan.
- Vier alle successen, elke kleine stap
- Denk aan jezelf, neem genoeg rust, doe in de vakantie niks voor school en geniet.
En ik dan?
Ik vind mijn eigen lessen zeker niet altijd even goed, ik sla weleens volledig de plank mis, het is soms een chaos in mijn klas en als ik de studenten moet geloven zijn niet al mijn lessen even interessant.
Maar: ik denk niet in achterstanden. Ik ben niet alleen maar bezig met de inhoud van mijn lessen. Ik houd niet precies vast aan de planning en de regels. Ik sla soms een vergadering over. Ik praat met studenten, ik bespreek met ze wat ze nodig hebben en wat ik voor ze kan doen. Ik luister naar ze en laat dit zien in mijn acties en pas mijn lessen aan. Ik stel samen met ze doelen op, luister, geef ze de ruimte en help ze waar ik kan. Ik ben positief, beloof en enthousiast.
Ik probeer als docent het verschil te maken. Jij ook?
